ضمانت نامه به عنوان قراردادی بین حداقل سه طرف تعریف می شود:
- متعهد – طرفی که گیرنده تعهد است
- اصل – طرف اصلی که تعهد قراردادی را انجام خواهد داد
- ضامن – که به متعهدله اطمینان می دهد که اصلی می تواند وظیفه را انجام دهد
اوراق قرضه تضمینی اروپا می تواند توسط بانک ها و شرکت های ضمانت صادر شود. اگر توسط بانک ها صادر شود، در انگلیسی به آنها “ضمانت های بانکی” و در فرانسه “احتیاط” می گویند، اگر توسط یک شرکت ضامن صادر شود به آنها تضمین / اوراق قرضه می گویند. آنها بدون ارجاع متعهد به اصل و در مقابل اظهارنامه ادعایی تایید شده متعهد به بانک، در صورت عدم تعهد اصیل برای انجام تعهدات خود در قبال متعهد، وجه نقد را تا سقف ضمانت پرداخت می کنند.
از طریق ضمانت نامه، ضامن می پذیرد – به نفع متعهدله – به تعهدات قراردادی (تعهدات) اصیل در صورت عدم پایبندی اصیل به تعهدات خود به متعهدله، پایبند باشد. قرارداد به گونهای شکل میگیرد که متعهدله را ترغیب به قرارداد با اصلکننده کند، یعنی نشاندهنده اعتبار اصل و ضمانت اجرا و تکمیل طبق شرایط قرارداد باشد.
اصل، حق بیمه (معمولا سالانه) را در ازای توان مالی شرکت اوراق قرضه برای تمدید اعتبار تضمینی پرداخت می کند. در صورت بروز ادعا، ضامن به آن رسیدگی می کند. در صورت اثبات صحت ادعا، ضامن پرداخت می کند و سپس برای بازپرداخت وجه پرداختی بابت مطالبه و هزینه های قانونی وارده به اصل مال مراجعه می کند.
اگر اصل نکول شود و ضامن ورشکسته باشد، هدف از اوراق قرضه باطل می شود. بنابراین، ضامن اوراق قرضه معمولاً یک شرکت بیمه است که پرداخت بدهی آن توسط حسابرسی خصوصی، مقررات دولتی یا هر دو تأیید می شود.