درخواست نامه ( (LoI یا Letter of Intent) ) سندی است که تفاهم بین دو یا چند طرف را مشخص می کند که آنها قصد دارند در یک توافق نامه الزام آور قانونی رسمی کنند. این مفهوم شبیه به سر توافقنامه، برگه مدت یا یادداشت تفاهم است. قراردادهای ادغام و اکتساب،قراردادهای سرمایه گذاری مشترک، قراردادهای اجاره املاک و مستغلات و چندین دسته دیگر از قراردادها اغلب از یک تعهد نامه استفاده می کنند.
فرم قصد نامه با حروف بزرگ را می توان در نوشتار حقوقی استفاده کرد، اما فقط زمانی که به یک سند خاص مورد بحث اشاره می شود.
LOI شبیه قراردادهای کوتاه و مکتوب است که اغلب به شکل جدول است. آنها به طور کامل برای طرفین الزام آور نیستند. با این حال، بسیاری از LOI حاوی مقرراتی هستند که الزام آور هستند، مانند مقررات مربوط به عدم افشا، حاکم بر قانون، انحصار یا میثاقی برای مذاکره با حسن نیت.»LOI ممکن است گاهی توسط دادگاه حقوقی به عنوان الزام طرفین به آن تفسیر شود، اگر بسیار شبیه یک قرارداد رسمی باشد و حاوی سلب مسئولیت واضح نباشد.
یک تعهد نامه ممکن است توسط یک طرف به طرف دیگر ارائه شود و متعاقباً قبل از اجرا (یا امضا) مورد مذاکره قرار گیرد. اگر با دقت مذاکره شود، یک LOI ممکن است برای محافظت از هر دو طرف معامله باشد. به عنوان مثال، فروشنده یک کسب و کار ممکن است آنچه را که به عنوان یک شرط غیر درخواستی شناخته می شود، ترکیب کند، که توانایی خریدار را برای استخدام کارمندی از تجارت فروشنده در صورتی که دو طرف نتوانند معامله را ببندند، محدود می کند. از سوی دیگر، یک LOI ممکن است خریدار یک تجارت را با شرطی کردن صریح تعهد خود برای تکمیل معامله در صورتی که قادر به تامین مالی برای معامله نباشد، محافظت کند.
در صنعت ساخت و ساز انگلستان، اشاره شده است که “یک عنصر مهم” در صنعت به نظر می رسد “محتوا که روابط تجاری و حقوقی آنها بر اساس یک نامه قصد تعریف شده است و نه بر اساس قراردادهای واضح و مشخص”. پیامد آن مشکلات «اغلب» در رابطه با مسئولیت ایجاد می شود.
